El no home


Hi havia una vegada a Betxí un home pèl-roig, sense ulls i sense orelles. No tenia pèl, per la qual cosa ser pèl-roig era només quelcom que es va dir una vegada d'ell. No podia parlar, perquè no tenia boca. No tenia nas tampoc. Ni tan sols tenia braços o cames. De fet no tenia estómac, no tenia esquena, i no tenia columna vertebral. No tenia res en absolut. Per tant, és difícil d'entendre de què estem parlant realment. Inclús diria que és millor no parlar d'ell mai més. I aixó faré: no es parle més.

1 comentarios:

Rafa Jinquer dijo...

Este debe ser el de "despues de la mort", cuando el camino de Santiago lo quiso hacer en padmasana, esa posturita de estar como si no pasara nada, despues de haber fundado el partido político más comprometido con todos los sectores que pulularon por la imaginación de un psicólogo de esos que creen en la reencarnación, el karma y otros ratos con la chica más guapa del mundo bloguero.

jnq

Publicar un comentario