Duelo


Sí, ese día lloré. Sabía por qué, mas no lograba entender, no era posible…  No quería pensar más en eso, ni recordar aquel fatídico día en que sin más, lo maté. Ni el ruido que producía a cada golpe recibido me detuvo, nada pudo evitar su muerte. Ahora, no podía evitar verlo, estaba en todas partes, en mi cuarto, en la calle, en la cara de mi madre. Sabía que era una locura, sobre todo porque lo hice por una razón justa, pero ni eso me consolaba. ¿Por qué si sabía que ahora estaba mejor? ¿Qué tenía aquel escarabajo para extrañarlo así?

Sí, eixe dia, vaig plorar. Sabia per què, mes no aconseguia entendre, no era possible…  No volia pensar més en això, ni recordar aquell fatídic dia en què sense més, el vaig matar. Ni el soroll que produïa a cada colp rebut em va detindre, res va poder evitar la seua mort. Ara, no el podia deixar de veure, estava en totes parts, en la meua habitació, al carrer, en la cara de ma mare. Sabia que era una bogeria, sobretot perquè ho vaig fer amb una raó justa, però ni això em consolava. Per què? si sabia que ara estava millor! Què tenia aquell escarabat per a estranyar-lo així?

1 comentarios:

Rafa Jinquer dijo...

lo de Kafka no era una cucaracha?
Pobre Gregorio, que ratos me hizo pasar!

Publicar un comentario